HET ONTSTAAN VAN

OCEANPEOPLE

In 1999 nemen we ontslag en vertrekken in juni van dat jaar op onze Victoire 1044 vanuit Herkingen richting zee. Bestemming: zuidwaarts naar de Kaap Verden, de oceaan over naar de Carieb en weer terug. Op 25 april 2001 wordt onze Jules geboren in Fajardo, Puerto Rico. We liggen daar voor de kust voor anker aan het oosten van het eiland, bij een eilandje Isleta marina. Op dit eilandje staat een hoog appartementengebouw, en ligt een luxe marina met betonnen steigers, en een overdekt botenhuis voor die typisch Amerikaanse snelvarende motorboten met lange vishengels. Onderhoud op de marina wordt daar gedaan door Boris, onze buurman op de ankerplaats. Boris is een Oekraïner die ooit drie stalen zeilbootjes heeft gebouwd in zijn thuisland. Twee verkocht en met de opbrengst en de laatste zeilboot vertrokken naar de Carieb, navigerend met een sextant en zonder elektriciteit aan boord. Nu is hij al jaren weer hier in Puerto Rico: “in paradise” zoals Boris vaak zegt. Wij zijn ondertussen hier neergestreken in afwachting van de bevalling en op een gegeven moment is het zover. Paul komt een 25 april ’s avonds laat terug met de bijboot. Yvonne en Jules zijn in het plaatselijke ziekenhuis. Boris roept naar onze andere buurman Eugene: “Paul has a baby son, bring beer, we have a party at Pauls boat”. Tot diep in de nacht wordt er geproost. Enkele weken later gaan we anker op. De eerste tropische stormen zijn al gesignaleerd, het orkaanseizoen zit er aan te komen. We willen op tijd weg, terug naar Europa; eerst drie weken zeilen naar de Azoren. Terwijl we langzaam de baai uitvaren, komt Boris naar ons toegeroeid. Vanuit zijn bijboot tilt hij een zak met eten voor onderweg op: een zak diepvries kippenbouten, wat fruit, en een pak poedermelk (“for the baby”). Zo schattig. Zo ontroerend. Met tranen in onze ogen nemen we afscheid. En dan roept Boris vanuit zijn dinghy: “I’m so proud of you, you are wonderful people. You are real Ocean People”. Drie maanden later schrijven we ons in bij de Kamer van Koophandel in Nederland: een eigen bedrijf, in de watersport, genaamd OceanPeople!

Sailmail, januari 2001.

2000, EEN JAAR LANG HEERLIJK ZEILEN

Het jaar 2000 start met de afschieten van één vuurpijl op het smalle strand in de Man-of -War-Bay op het tropische eiland Tobago. In goed gezelschap van cruisers en locale bevolking. Warm, vochtig klimaat; voortreffelijke sfeer. Om 00.00 u. knalt de meegebrachte champagne en worden de goede- vaart-wensen onderling uitgewisseld. De Soca- muziek galmt uit de boxen bij het strandcafé. Wat gaan de komende 366 dagen brengen? Vier maanden Carieb en acht maanden de Verenigde Staten. We kijken reikhalzend uit naar zeilen in deze wateren aan de Westkant van de Atlantiek. Het jaar brengt vele waardevolle ontmoetingen met mens en dier, goede vrienden, gedichten in ons bezoekersboek, stof tot discussie over 's landsgewoonten, intensief contact met het thuisfront, schitterende ankerplekken en zeilplezier. En het begin van een nieuw mensje! De hoogtepunten in 2000 waren: - een jaar heerlijk zeilen - het voelen van de vrijheid, eenvoudig het genieten van zon, zee en de wereld - de grootsheid en gratie van de bultrug- walvissen en dolfijnen naast Shaula - de duikvluchten van de pelikanen - de adrenaline en emoties bij het eerste zicht op het Vrijheidsbeeld in New York City - de natuur en de mensen in Maine, USA - bezoek van familie in de USA - het hebben van onze eigen stek onderweg, Shaula, ons "thuis". Het absolute hoogtepunt is het voor het eerst horen van de hartslag van je ongeboren kind en het commentaar van de gynaecologe "Yes, there's a baby inside, no doubt about it". Dieptepunten, nee, echte dieptepunten zijn er niet geweest. Hooguit irritaties en praktische problemen, zoals het slepende probleem met onze moter, de onverschilligheid van vele mensen op de Caribische eilanden (waarbij Tobago, Trinidad en Puerto Rico een grote uitzondering vormen). Ook cruisend op een boot in zonnige landen zijn er de dagelijkse beslommeringen en kan het oplossen van kleine problemen veel tijd en energie kosten. Dit is geheel inherent aan het niet hebben van een vaste verblijfplaats, telefoon, auto, en het voortdurend doorreizen. Even 40 kilometer landinwaarts rijden om een onderdeel van de boot op te halen, heeft meer voeten in aarde dan "in de auto springen". Of we de telefoon en auto missen, nee, geen moment. Je accepteert je eigen gekozen leefstijl en je loopt gewoon later op de dag nog een keer naar de openbare telefoon. Het leven aan boord zit in onze botten. Anker neer, bijboot Gizmo achter de boot, naar het strand of dinghydock, emmers met handwassen of naar de wasserette, lopen, lopen, lopen naar de supermarkt, water halen in de containers, kappersafspraken op het strand of bospad, alles is een vaste routine geworden. De voortreffelijke oversteek over de Atlantische Oceaan, vorig jaar december, heeft onze blik nog meer op oneindig gezet: vrij uitzicht tot aan de horizon, 360 graden niets dan water. Kom maar op wereld ! De stimulans op ons reishart wordt groter en groter. Eind '99 besluiten we definitief een jaar langer weg te blijven. Januari, februari, maart en april snuiven we de Caribische zeelucht op. We genieten van de grote natuurschoonheid die de eilanden hebben. En het cruisen in de blauwe wateren. Altijd korte-broeken- weer is ook erg lekker. Helaas eist de toeristenindustrie duidelijk z'n tol. Amerika: de oostkust van zuid tot noord; van oceaan tot ondiepe kreek; van hitte tot vorst; een staartje lente, zomer, herfst en het begin van de winter maken we mee. We vieren de 4th of July, Laborday, Halloween , Thanksgivings en Kerst. Vele musea bezoeken we en we laten de Amerikaanse cultuur over ons heenkomen. De vriendelijkheid en behulpzaamheid zijn overweldigend. Na een paar weken vinden we de enorme aantallen Mcdonalds, Burger Kings, Pizza-ketens en overige drive-ins schrikbarend. We missen de fietscultuur en hekelen "een-moter-voor-alles"-overheersing. 7 November 's avonds volgen we de stemmentelling van de presidentsverkiezing op tv bij een vriend in Annapolis en leren hoe het systeem in elkaar zit. 's Nachts om 2 uur verlaten we de beeldbuis als blijkt dat Florida niet met resultaten komt die avond. Het heeft nog een staartje zoals iedereen in Nederland ook gelezen zal hebben. Het dagelijkse leven gaat gewoon door. De herfst wordt voor ons bijzonder met mijn zwangerschap. Alles gaat goed. Doktorenbezoek in Annapolis is snel geregeld. Spannend! En mochten mensen zich afvragen of de boot met zijn 10,5 meter lengte niet te klein is voor 2 volwassenen, 24 uur per dag/ 7 dagen per week/alle weken van het jaar: NEE, we kunnen de uren dat we elkaar niet gezien hebben nagenoeg tellen op 1 hand, en we genieten elke minuut van de dag van elkaars gezelschap. Respect, begrip voor en kennis van elkaar zijn de basisingredienten.

Een nieuw jaar voor de boeg !

Wij wensen een gezond jaar net als 2000 en een tweede helft zwangerschap even voorspoedig als de eerste helft met een prachtige baby begin mei. Begin januari zeilen we naar Cuba en door naar Puerto Rico en de Virgins. We hopen op een heerlijke transatlantische tocht naar Azoren en Europa in juni en juli, met z'n drieën; een vrolijke aankomst in Nederland met een milde herfst/winter voor ons leven-aan-boord in Nederland. Wij wensen alle lezers een gezond en gelukkig 2001. Geniet van het leven !! Paul en Yvonne.