Yvonne's Zeebrief

21 januari 2025

VOLK OP DE OCEAAN

Diep onder mijn deken verstopt keek ik op mijn studentenkamer in de vroege, vroege ochtend naar een draagbaar tv-tje. Buiten nog donker, alles wit glinsterend van de kou. Sporthelden over het ijs, de start van een Elfstedentocht. Een monstertocht. Veertig jaar later zit ik weer diep verstopt in een vroege ochtend, onder een dekbed, te kijken naar een draagbaar beeldscherm. Mijn iPhone toont de beelden van de aankomst van Charlie Dalin die als eerste over de finish zeilt voor de kust van Les Sables-d’Olonne. De winnaar van de Vendée Globe 2024, ook een monstertocht, solo non-stop rond de wereld, in een recordtijd van 64 dagen, 19 uur, 22 minuten en 49 seconden. De weersomstandigheden zijn gunstig voor een aankomst in de Golf van Biskaje in een januarimaand. Geen storm, maar een rustige zee, zonnetje boven de horizon; koud, maar niet té koud. Deze week kwamen ook nummer 2, Yoann Richomme en nummer 3, Sébastien Simon, over de finish. Als Sébastien in de haven arriveert, staan ze even later gedrieën gearmd op zijn voordek stralend voor de fotografen. Terug in de bewoonde wereld, weer wennen aan alle drukte en commotie. Het landingsproces kan beginnen. Nog 31 schepen zullen de komende wéken druppelsgewijs binnenkomen in Les Sables- d’Olonne. De mensenmassa op de kades zullen er ook staan, telkens een beetje minder massaal. Deze week komen nog meer helden aan land. Op het Caribisch eiland Antigua is de nederlandse bemanning van Row4Cancer aangekomen, vanuit La Gomera, Canarische eilanden: 4 oceaanroeiers, Mark Slats, Maarten Diepeveen, Tom Rijnders en Leon Koning, een roeitocht van 37 dagen, 13 uur en 20 minuten, 3000+ mijl non-stop. Ze hebben de World’s Toughest Row, The Atlantic Challenge 2024-2025 gewonnen!! De vier mannen staan gearmd in de roeiboot, elk met een rode flare in de hand. Een mega prestatie. Kijk maar eens op Instagram teamrow4cancer. Eén ding is zeker, je leert elkaar héél goed kennen op het water. Nog 32 roeiboten zitten op de oceaan. Op de tracker van de wedstrijd zie je hoe vér sommigen nog moeten. Ik moet er niet aan denken. Dat lijkt me toch zo moeilijk bij al die monstertochten: de eerste is binnen, maar nou jij nog. Da’s bij onze tochten soms al het geval. Ik weet nog een Azorentocht waarbij wij 1 van de deelnemers op sleeptouw hadden, 60 mijl vóór de aankomst in Falmouth vanaf de Azoren. De eerste boten waren zo’n 18 uur voor ons in de haven en wij gingen met mist de nachtelijk uren in, langzaam maar gestaag verder varend. Knop om, en dóórgaan. En dan is er deze week nog een andere kwalificatie/aanbrengtocht gestart vanuit Portugal voor een andere wedstrijd over de oceanen: de Mini Globe Race 2025. In februari start de wedstrijd “echt”, vanuit Antigua. Een wedstrijd rond de wereld, in 5 etappes, 28.000 mijl, voor boten in de McIntyre Class Globe 5.80, LOA 5,8 meter. We volgen Jasmine Harrison met haar boot Numbatou, heel kleurrijk, heel opvallend. In Bangor, Noord-Ierland hadden we ook zo’n bootje zien liggen. Jasmine is 25 en heeft vier jaar geleden al in haar eentje de Atlantische Oceaan overgeroeid. Ik volg alles diep verstopt onder m’n dekbed, en trek m’n muts dieper over mijn oren als ik me buiten begeef, voorlopig met wandelschoenen of hardloopschoenen aan op sportief terrein. Maar mijn gedachten zijn op de oceaan. Fijne dag en tot de volgende zeebrief. Groetjes,

OOK LEUK

SOCIAL

ADRES Herkingen Marina Kaaidijk 29 3249 AJ Herkingen Nederland

CONTACT e: info@oceanpeople.nl m: +31(0)6-54766255 (Yvonne) m: +31(0)6-21287811 (Paul)

Met OCEANPEOPLE kom je verder!

#33

17 december 2024

WAAR IS DE REST?

De kogel is door de kerk, het hoge woord is eruit, de beslissing is genomen. Het heeft even geduurd, maar we doen het: in de zomer van 2025 gaan we, na 24 jaar, in ons eentje zeilen. Alleen komende zomer maar, hoor. In 2026 gaan we weer volle bak met jullie de zee op. En in mei gaan we eerst nog zeilen met een hele leuke ploeg naar Bretagne en de Kanaaleilanden. We kunnen jullie eigenlijk niet missen! In 1999 hebben we al een keer een life changing beslissing genomen: ontslag en de oceaan overzeilen op ons Rondje Atlantic. Het woord Sabbatical, met behoud van baan, bestond nog nét niet in de CAO’s van onze toenmalige werkgevers. Drie maanden weg kon niet. Doe dan maar ontslag en een jaar weg. Aan de overkant van de oceaan besloten we tot een “change of plans”: we maken er 2 jaar van en komen met een kind terug. Ach ja, je bent jong en flexibel. De wereld ligt aan je voeten. En ik ben zó blij met die beslissing. Ooit was het een afweging van “gaan we nu, of als we met de VUT gaan”. Dat zou dus nú zijn. Nú pas! En trouwens, die VUT is afgeschaft. Als de zee je eenmaal betoverd heeft, is het eigenlijk logisch dat je weer zo’n kriebel krijgt: we willen nog een keer een paar maanden ertussenuit. Een korte sabbatical. Nu bestaat het woord wel, nu geven we onszelf die kans weer. Een korte sabbatical, niet in onze iets rustigere “voorbereiding voor het volgende vaarseizoen”-winterperiode, maar in het hoogseizoen. We gaan namelijk op ontdekkingstocht langs allerlei fantastische havens en ankerplekken in de regio Schotland - Noorwegen. Klimatologisch moet dat echt in de zomer (vind ik). Nu komt natuurlijk de grote vraag: kunnen we het nog wel alleen? Na 24 jaar zijn we toch wel echt beroepsgedeformeerd. Staan 24/7 aan op zee en in de havens. Gaan we jullie niet te veel missen? Hoe moet dat nu met het bezoek aan de stamkroeg in een Schots dorpje? Geen andere zeiltjes en bootjes aan de horizon. Geen onderlinge wedstrijdjes. Geen uitgebreid weerpraatje voorbereiden. Ik heb al vaak verteld bij steigerborrels dat ik altijd met iedere deelnemer op mijn schouders vaar. “Hoe gaat het met die, hoe gaat het daar aan boord, zou het achter in de vloot goed gaan als de stroming zo tegen gaat staan, zou het voor in de vloot goed gaan nu ze buiten marifoonbereik zijn, is de zeeziekte daar weer over, deze golven zijn voor die boot wel een beetje too much, dit motoren op de vlakke zee vindt hij daar heel saai, we liggen nu wel heel erg aan de landvasten te rukken, dat vinden ze vast niet fijn”, en ga zo maar door. Het wel en wee van ons rondreizende dorp met al haar karakteristieke dorpsgenoten, jong en oud, gaat me aan het hart. Dus ja, dat wordt komende zomer afkicken. Als we in juli een dag op zee zeilen met een slakkegangetje van 3 knopen omdat de wind bijna op is, zal ik in het kader van dit afkickproces proberen spontaan ons vaardoel te veranderen en naar een nabij gelegen ankerplek te zeilen. Daar laten we de ankerketting zakken, nemen samen een landingsdrankje en zullen de dagen erna de mijlen weer inhalen. En op de vraag “waar is de rest?” is natuurlijk zó het antwoord te vinden, digitaal. We zien elkaar! Hele fijne Kerst, en tot de volgende zeebrief.

#32

Privacyverklaring

YVONNE’S ZEEBRIEF

Over zeelui en zeezaken

Eerdere Jaren

LEES VERDER IN ARCHIEFKAST 3

14 december 2022

BEN ER WEER. DE ZEEBRIEF IS AFGESTOFT

Hé, hallo, goeiedag, hoe is ie? Ik ben weer terug op deze plek op de website. Ben niet weggeweest van mijn werkplek, op kantoor of boot, maar je hebt me even hier op deze onlineplek niet gezien. Het laatste beeldmateriaal boven de laatste zeebrief was redelijk dramatisch: een grootmazig hek met een dreigend bord dat het jachthaventerrein Verboden Toegang is. Hoe dramatisch, hoe apocalyptisch. Covid, Corona, pffff… Het jaar 2020, en het daaropvolgende jaar, hebben we achter ons gelaten, afgesloten, deurtje dicht. De mondkapjes diep in een laatje weggestopt. Niet meer over hebben. Alhoewel, het is maar net met welke bril je kijkt, want we hebben een aantal fantastische tochten gemaakt. Twee jaar, net na de opening van landsgrenzen, naar de Franse kust van St Malo – Tréguier, en helemaal naar de Azoren. En iedereen was het er over eens: zit je op zee, dan is je focus op veilig aan de andere kant komen. Niet meer, niet minder. Zo min mogelijk nieuws, geen NOS-app, weinig ruis. Met name contact met je bemanning en de andere schepen om je heen. Gek genoeg zijn er sinds de jaren 2020 en 2021 meer nieuwe aandachtspunten in ons vizier gekomen. Niet meer alleen het weer, behoud van boot en bemanning, maar ook agressieve orka’s en minder agressief maar bloedserieuze Britse douaniers waarmee je het nog niet geheel uitgekristalliseerde in- en uitklaringsprotocol doorloopt. In 2022 komen we in Deense wateren een konvooi Russische oorlogsschepen, inclusief onderzeeër, tegen. Ze maken zich pas na herhaalde marifoonoproepen van de Deense autoriteiten kenbaar. Het bezorgt onze Sivy kippenvel, en wij discussiëren er weer op los aan boord. De Kersttijd is een moment van reflectie en vooruitkijken met familie en vrienden, maar een paar dagen op zee met je, opgroeiende, kinderen, met aanhang, in de kuip is ook zeer waardevol. Een echte aanrader. Door die krankzinnige, veranderende wereld de afgelopen jaren kon ik geen inspiratie vinden of beter gezegd, kon ik me er niet toe zetten, een Zeebrief te schrijven. Live goes on. En er gebeuren ook zoveel leuke dingen. Deze winter staat de Thalia, de zeilboot van Jules, de Defender 27, op de kant. Groot onderhoud. Paul en Jules hebben alle elektra, elektronica, afsluiters vervangen, wandbekleding uit het interieur gehaald voor schilderwerk, en last but not least, de Yanmar 1GM10 motor losgekoppeld. Komende week wordt dit 90 kg blok eruit getild met de vorkheftruck en zal een kleine refit ondergaan. Ze gaan deze gereed maken voor HVO100, de synthetische diesel, waar veel over te doen is. Wel of niet goed voor je motor, wat doet het met de pakkingen? Het lijkt mij de toekomst, zolang we niet met z’n allen over kunnen gaan op elektrische aandrijving. En trouwens, misschien is het wel een prima oplossing in het totale pallet van transformatie naar een wereld zonder fossiele brandstof. Ik ga me de komende tijd verder verdiepen in deze materie. Op de afgelopen METSTRADE in de RAI heb ik met veel interesse staan kijken bij de innovaties op het gebied van elektrische aandrijving/hybride oplossingen. Met enige regelmaat zal het project Thalia 2.0 op onze OceanPeople-Instagram te zien zijn. De klussenlijst is lang, maar het doel op de horizon is duidelijk: een veilig zeegaand jachtje voor lange(re) reizen. Ik sluit deze zeebrief af zoals de laatste: ik wens iedereen een goede gezondheid toe. Zorg goed voor elkaar. Houd contact.

#31

OOK LEUK

ADRES Herkingen Marina Kaaidijk 29 3249 AJ Herkingen Nederland

CONTACT e: info@oceanpeople.nl m: +31(0)6-54766255 (Yvonne) m: +31(0)6-21287811 (Paul)

Met OCEANPEOPLE kom je verder!

21 januari 2025

VOLK OP DE OCEAAN

Diep onder mijn deken verstopt keek ik op mijn studentenkamer in de vroege, vroege ochtend naar een draagbaar tv-tje. Buiten nog donker, alles wit glinsterend van de kou. Sporthelden over het ijs, de start van een Elfstedentocht. Een monstertocht. Veertig jaar later zit ik weer diep verstopt in een vroege ochtend, onder een dekbed, te kijken naar een draagbaar beeldscherm. Mijn iPhone toont de beelden van de aankomst van Charlie Dalin die als eerste over de finish zeilt voor de kust van Les Sables-d’Olonne. De winnaar van de Vendée Globe 2024, ook een monstertocht, solo non-stop rond de wereld, in een recordtijd van 64 dagen, 19 uur, 22 minuten en 49 seconden. De weersomstandigheden zijn gunstig voor een aankomst in de Golf van Biskaje in een januarimaand. Geen storm, maar een rustige zee, zonnetje boven de horizon; koud, maar niet té koud. Deze week kwamen ook nummer 2, Yoann Richomme en nummer 3, Sébastien Simon, over de finish. Als Sébastien in de haven arriveert, staan ze even later gedrieën gearmd op zijn voordek stralend voor de fotografen. Terug in de bewoonde wereld, weer wennen aan alle drukte en commotie. Het landingsproces kan beginnen. Nog 31 schepen zullen de komende wéken druppelsgewijs binnenkomen in Les Sables-d’Olonne. De mensenmassa op de kades zullen er ook staan, telkens een beetje minder massaal. Deze week komen nog meer helden aan land. Op het Caribisch eiland Antigua is de nederlandse bemanning van Row4Cancer aangekomen, vanuit La Gomera, Canarische eilanden: 4 oceaanroeiers, Mark Slats, Maarten Diepeveen, Tom Rijnders en Leon Koning, een roeitocht van 37 dagen, 13 uur en 20 minuten, 3000+ mijl non-stop. Ze hebben de World’s Toughest Row, The Atlantic Challenge 2024-2025 gewonnen!! De vier mannen staan gearmd in de roeiboot, elk met een rode flare in de hand. Een mega prestatie. Kijk maar eens op Instagram teamrow4cancer. Eén ding is zeker, je leert elkaar héél goed kennen op het water. Nog 32 roeiboten zitten op de oceaan. Op de tracker van de wedstrijd zie je hoe vér sommigen nog moeten. Ik moet er niet aan denken. Dat lijkt me toch zo moeilijk bij al die monstertochten: de eerste is binnen, maar nou jij nog. Da’s bij onze tochten soms al het geval. Ik weet nog een Azorentocht waarbij wij 1 van de deelnemers op sleeptouw hadden, 60 mijl vóór de aankomst in Falmouth vanaf de Azoren. De eerste boten waren zo’n 18 uur voor ons in de haven en wij gingen met mist de nachtelijk uren in, langzaam maar gestaag verder varend. Knop om, en dóórgaan. En dan is er deze week nog een andere kwalificatie/aanbrengtocht gestart vanuit Portugal voor een andere wedstrijd over de oceanen: de Mini Globe Race 2025. In februari start de wedstrijd “echt”, vanuit Antigua. Een wedstrijd rond de wereld, in 5 etappes, 28.000 mijl, voor boten in de McIntyre Class Globe 5.80, LOA 5,8 meter. We volgen Jasmine Harrison met haar boot Numbatou, heel kleurrijk, heel opvallend. In Bangor, Noord-Ierland hadden we ook zo’n bootje zien liggen. Jasmine is 25 en heeft vier jaar geleden al in haar eentje de Atlantische Oceaan overgeroeid. Ik volg alles diep verstopt onder m’n dekbed, en trek m’n muts dieper over mijn oren als ik me buiten begeef, voorlopig met wandelschoenen of hardloopschoenen aan op sportief terrein. Maar mijn gedachten zijn op de oceaan. Fijne dag en tot de volgende zeebrief. Groetjes,