8 december 2016

DE WERELD OP Z’N KOP OF ‘BUSINESS AS USUAL’.

Sinds 9 november is de wereld verdeeld in pro-Trump en anti-Trump. Het aantal kiezers in de VS is nagenoeg in 2 even grote kampen verdeeld. In mijn Hollandse omgeving hoor ik alleen maar anti-geluid. Een rilling over de ruggengraat, zullen we maar zeggen. Wat gaat er gebeuren in de wereld; wat gaat er gebeuren in Europa? Ondertussen heeft Jules de biografie van Donald Trump door Michael d'Antonio "(rupsje) Nooit genoeg" in huis gebracht. Ik moet/ga er nog in beginnen. Ooit had ik de titel "How to get rich" gezien, geschreven door de man zelf. Leek me wel interessant en relevant in de nadagen van ons rondje Atlantique. Nooit gekocht. Wel rijk geworden zullen we maar zeggen :-). Maar ondertussen blijft de wereld in brand staan, gaat het economisch weer goed in de BV Nederland (althans macro gezien dan), en zijn wij zelf bezig om de droomreizen 2017 voor onze klanten te gaan verwezenlijken. En ik ben er van overtuigd dat ik weer iemand blij kan maken met de beste koop van zijn of haar leven: een Sentijn 37IQ. Deze komende maand leggen we de laatste hand aan een nieuwe website voor OceanPeople Yachts. Mijn Vendée zeilers bevinden zich aan de onderzijde van de aardbol tussen Zuid-Afrika en Australië, en de Novatrix nadert de Carieb. Onderweg zijn op zee heeft enorme voordelen. Je blijft verstoken van het dagelijkse nieuws, de tafelgasten van Pauw en Tan, mist wat YouTube en ander social media materiaal. De mensen die jou volgen zijn allemaal gigantisch positief. Net als op zee ben ik ervan overtuigd dat creativiteit, optimisme, focus, professionaliteit en met "1 voor allen en allen voor 1" we heel veel aan kunnen. Bottom up benadering beter dan top down. Afgelopen weken heb ik al veel prachtige rode luchten gezien vanuit kantoor over het water. De mooie versie van de wereld in brand. We gaan langzaam richting kerst, uiteinde, balansen en weer verder. Ik zou zeggen "make the world great again" op een vreedzame, coöperatieve, innovatieve en groene manier. Groetjes,

OOK LEUK

SOCIAL

ADRES Herkingen Marina Kaaidijk 29 3249 AJ Herkingen The Netherlands

CONTACT e: info@oceanpeople.nl m: +31(0)6-54766255 (Yvonne) m: +31(0)6-21287811 (Paul)

Met OCEANPEOPLE kom je verder!

#20

januari 2016

TIJD VOOR EEN FEESTJE

We staan allebei boven op een tafel in het havenrestaurant en spreken een lachende menigte toe. Vol trots maar ook onwennig laten we nieuwe geprinte visitekaartjes zien. Achterop staat met grote sierlijke letters OceanPeople. Zo gaat ons bedrijf heten. We leven dan op 8 september 2001. Ja, 3 dagen voor een datum die in ieders herinnering gegrift staat. We zijn net 48 uur terug in Nederlandse wateren, na ruim 2 jaar zwerven over de oceaan. September 2016 ga ik weer samen met Paul naast me op een andere tafel. Jullie mogen er allemaal bij zijn. We gaan een feestje bouwen om ons 15-jarig bestaan te vieren. Exacte datum volgt!! En we nodigen iedereen uit die we kennen! We zijn terug in Nederland, voor altijd veranderd. Wat ga je doen? Terug naar je oude baan? Nee, op de Azoren hebben we op de achterkant van een bierviltje onze plannen opgeschreven. Vier weken bijkomen in Horta, na een intensieve oceaanovertocht met een 5 weken oude baby, gaven voldoende tijd om de nabije toekomstplannen uit te werken. Een eigen bedrijf beginnen. Op het terrein waar we goed in zijn: zeilen en projectmanagement. Gecombineerd met een mega verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme en gedrevenheid. De naam... die is ingegeven door onze mede-ankerplaatsbewoner in Fajardo, de geboorteplaats van Jules: Boris, uit de Oekraïne. Kapitein Rob in hoogsteigen persoon. Hij was in zijn zelfgelaste stalen scheepje van 8,5 meter vanuit de Zwarte Zee naar de Carieb gezeild, solo, met alleen een olielamp en een sextant. “This is Paradise”, zei hij steeds. Als Paul plots alleen aan boord stapt uit de dinghy, roept Boris vanaf zijn boot "has the baby arrived?". Als Paul bevestigend antwoordt, begint een avond met drank en gelach aan boord van Boris in gezelschap van Eugene, de prettig gestoorde Amerikaanse buurman. Er wordt geproost en gefilosofeerd. Ik lig op dat moment in het Puerto Ricaanse streekziekenhuis. Enkele weken later halen we anker op en verlaten met tranen en brok in de keel onze vierkante meters felblauw water. Boris roeit naar ons toe en overhandigt nog wat proviand voor de oceaanoversteek naar de Azoren. "Be careful, take good care of the baby." Boris roept uit dat hij zo trots is op ons en de baby en hij zegt: "You are wonderfull people, you are real OceanPeople!". Wij motoren langzaam weg in een felle zon en hij blijft nog heel lang zwaaien vanuit z'n bootje.

december 2015

OVER DE VELE BOMEN IN HET MEDIA-BOS

Deze week kreeg ik een berichtje op Nauticlink onder ogen dat de redactie van Waterkampioen als zelfstandige unit ophoudt te bestaan; er is geen aparte hoofdredacteur meer. Er is nu een “Thema- Hoofdredacteur” met watersport bij het themateam “Vrije Tijd” zoals wandelen, fietsen en motorrijden. Ja, de watersporter anno 2015 wil naast op een boot zitten ook een rondje fietsen (op de vouwfiets), een wandelingetje maken (naar de supermarkt vanuit de jachthaven) en eventueel bij verder afgelegen oorden een brommertje huren (een echte motor is wat te veel gevraagd). Dan is zo’n thema aanpak best handig. Bladenmakers worstelen al langer dan vandaag met dalende abonnementen en concurrentie van de online wereld, en de grotere diversiteit in de activiteiten van de mens. Dat herken ik wel in de discussies die wij hier op kantoor voeren als we brainstormen over “jullie” en “meer van jullie”. Hoe bereiken wij al die watersporters die ons nog niet kennen of wel kennen maar die nog niet voelen dat wij echt iets voor hen kunnen betekenen? Komend jaar bestaan we 15 jaar. Ja, echt! En ja, er komt nog wel een jubileumfeestje, maar daarover een andere keer. In die 15 jaar is er wel het een en ander veranderd. Wij begonnen met advertenties in Waterkampioen en Zeilen. Zo’n 6 jaar later kwam daar de Zilt bij, als 1 van de eerste e-magazines, in de tijd dat de iPad nog niet bestond. We kwamen ook in Maandblad Motorboot te staan. We zijn gaan kwetteren als vogeltjes (rare naam toch, dat Twitteren) en hadden vol nieuwsgierigheid een facebook-account aangemaakt. Maar als bijna 50-ers schijnen wij ons in de groep te bevinden die niet écht iets hebben met dat medium. We hebben een LinkedIn account en gluren mee op Instagram. Youtube, Instagram, Facebook, Twitter, LinkedIn, nieuwsmails, e-magazines, websites, allerhande fora, een papieren blad, beurzen, blogs en vlogs en ga zo maar door. Waar gaan we “zijn”? Waar moeten we zijn? En nog een vraagje: hoe houd je het allemaal bij? “Social media” wordt gebruikt als toverwoord, alsof er een 100%-garantie afgegeven wordt voor gigantische verspreiding van je boodschap, van je bekendheid. Waar bent u? Waar ben jij? Waar zijn jullie? Daar ben ik eerlijk gezegd reuze benieuwd naar. Ik hoor het graag. Via e-mail, telefoon, persoonlijk op kantoor, een persoonlijke tweet of boodschap op LinkedIn, of …. nou ja, ik kan het niet zo maar verzinnen, maar alles mag wat mij betreft. En waar ik in ieder geval van overtuigd ben is het grote nut van het medium mond-tot-mondreclame. Erg sociaal en gezellig! Fijne dagen in deze decembermaand.

3 november 2015

DROMEN VAN SPELENDE DOLFIJNEN

Dit weekend heb ik met Jules (14) de GoPro-filmpjes van de zomerreis naar Belle-Île, of juister geschreven, Concarneau bekeken. Hij gaat met het materiaal aan de slag om promofilms te maken voor ons. Aangezien hij gegrepen is door het zeil- en surfvirus zijn extra zakcenten een ernstige zaak geworden. Dus mag hij alvast voor ons aan de slag. Met het rustige, zonnige weer van de afgelopen week lijkt het bijna lente, met wat fantasie zomer, en door de filmpjes en foto’s van spelende dolfijnen voor de boeg wil ik razendsnel vertrekken naar de Azoren. Volgende zomer de kust van Bretagne weer bezoeken, Biskaje over en genieten van de Spaanse en Portugese kusten. Als je het dagelijkse nieuws volgt staat de wereld in brand, en bekruipt me het gevoel dat het “nooit” meer goed komt. Ook in Calais waar we op zee genieten van Cap Gris-Nez en de krijtrotsen aan de overkant, is op land nu het grootste vluchtelingenkamp van West Europa ontstaan. Gjalt, één van onze leden van onze sloep-roeiploeg is afgelopen 2 weken op Lesbos geweest voor een helpende hand. Ik vermoed dat veel van jullie met soortgelijke dubbele gevoelens rondlopen. Helpen, gewoon doorleven, wat kun je doen, wat moet je doen, ….? Op micro-niveau gaan we door met netjes leven, bezig zijn met de gezondheid, goed zijn voor de medemens, afval scheiden en de kinderen de in ons ogen juiste normen en waarden meegeven, en vooral ook laten dromen.

april 2015

GIRL POWER

Botenbouw lijkt een mannenwereld. Op botenshows is de rol verdeling grosso modo gastvrouw, uitdeelmeisje soms zelfs in foute outfit (gezien door mijn ogen). Maar, niets is minder waar. De vrouwelijke krachten zijn enorm. Achter de (computer)schermen zorgen vrouwenhanden voor juiste bestellingen, ontwerpen, met (een ander) oog voor detail en insteek. In de bouwfase van onze Sentijn zit nog een verborgen vrouwelijke kracht. Elena is de expert in afwerking van laminaat, polyester, ….. Van t grote werk aan romp en dek. Tot de details achter elk kastdeurtjes. Ze vindt het een sport om de hele boot door te kruipen en alle hoekjes perfect af te werken. Haar taak, haar werk, haar terrein. Al dertig jaar. Geduld, oog voor detail, trots. Vrouwelijke eigenschappen toegepast in de botenbouw. Girl power in Estland, aanwezig bij de geboorte van elke Sentijn.

februari 2016

STORMEN DOORSTAAN

In onze beginjaren terug in Nederland werden meerdere malen 2 vragen aan ons gesteld. De eerste is “is het niet koud aan boord?”, in de 2 winters die we aan boord hebben doorgebracht aan de steiger in Herkingen. De tweede is “hoeveel stormen heb je onderweg gehad?”, tijdens onze lezingen over ons Rondje Atlantic. Antwoord op beide vragen is: dat valt best wel mee. Pas later, in mei 2005, doet Paul de ergste ervaring op in zijn zeilend bestaan: zes uur 65-75 knopen op de windmeter, met uitschieters naar 88 knopen, op weg van New York naar de Azoren. Ik zit dan, nietsvermoedend, thuis met een baby van een paar weken. Daar houd je wel hechte vriendschappen aan over, éénmaal veilig op de Azoren. Tijdens die heftige tocht, was er ook een groepje Nederlanders op weg van de Carieb naar Horta. Ruud Kattenberg leverde weerinformatie over de SSB aan deze zeilers, en nadat Paul hem toevallig had opgepikt op de ether ook elke 24 uur aan Paul. Zo kreeg het groepje boten op afstand mee dat Paul de opkomende zware storm niet kon ontwijken en zij op de route ten zuiden zouden blijven. Elke dag om 12.00 UTC was er even contact. Maar op de dag dat het oog van de storm over zou komen hebben Paul en Ruud elkaar niet te pakken gekregen. 24 uur later wel: de groep luisteraars slaakte een diep zucht bij het horen van de stem van Paul als antwoord op Ruuds oproep. Dat waren lange 24 x 60 minuten. Ruud is enige tijd na deze oceaanreis gestart met Zilt magazine. We zijn trots op het leuke interview dat hij nu, 11 jaar later, met ons heeft gehouden en dat verwoord staat in Zilt 119. Lees hier het artikel.

#16

6 april 2016

JE SUIS JUAN

Zaterdagochtend, half maart, in de villarijke omgeving in het Belgische Schilde, vlakbij Antwerpen. Met zo'n driehonderd mensen luister ik in een ruime kerkzaal naar mooie woorden, emotionele woorden, herkenbare woorden. Een goede vriend van "onze" Juan roept op tot het begin van een nieuwe beweging: Je suis Juan. Een beweging die optimisme, kracht, er zijn voor een ander, uitstraalt. Het leven vieren! Het onderwerp “Zeilen” kwam veelvuldig naar voren en daar zit het raakvlak van mij met "opstapper Juan", die veel te vroeg is gestorven, de strijd met kanker verloren. Sinds 2006 is de vocabulaire van Paul en mij uitgebreid met bloedzak, voor de zak wijn - van doos ontdaan voor handig wegstouwen aan boord -, en Schatteke, uitgesproken op z'n Antwerps. En zijn wij een paar fraaie voordrachtepistels rijker. In de nacht dat ik 40 werd, zorgde Juan voor de fles champagne in de jachtclub van Zeebrugge, bij de laatste minuutjes van het afscheidsdiner van onze Adventure Cruise naar Land's End 2006. Ter voorbereiding van ons piratenfeest op Belle-Île in 2008 hebben Paul en ik samen met Ben en z'n opstapper Juan de input voor het script doorgenomen: "De Kapers van Yvonne". Uiteraard vergezeld van een goed glas wijn en spijs. En wederom in 2011 was Juan, samen met Ben, komen invliegen als versterking aan boord van 1 van de schepen terug van de Azoren naar het vasteland van Europa. Er zijn mensen die een blijvende voetafdruk achterlaten, ook al ontmoet je ze effectief in je hele leven maar enkele keren. Juan was er dus een van. Optimisme, grootsheid in taal en gebaar, respect tonend voor de ander, vindingrijkheid, humor en zelfspot, zijn schitterende ingrediënten, die lang, heel lang in het hoofd en hart blijven hangen. En dat is niet alleen bij ons gebeurd, maar bij meerdere mensen in de OceanPeople familie. "Je suis Juan".

#17

6 oktober 2016

LANDEN

"Hé, ben je weer terug? Hoe was t?" Nou, heerlijk, fantastisch, mooi, alles over bakboord gevaren , leuke ploeg boten en fijne mensen erbij. 't Was een reizend dorp . En dan weet ik even niet waar ik verder kan gaan. De ervaring is intens. Ik ben trots op ons behaalde projectresultaat met deze Azorenreis: iedereen een beetje (of meer) voor eeuwig verpest . Mensen een onvergetelijke tijd bezorgen, meer van de wereld laten zien, nieuwe vrienden voor het leven, de oceaan ervaren, 10 dagen aan een stuk op die onmetelijke oceaan zijn. Elkaar helpen; weten dat een ander in de buurt is, en ervaren hoe de eigen bemanning zich aan boord nestelt. Ik vind het fantastisch dat ik de kinderen zolang bij ons heb gehad aan boord. Unieke momenten beleef je tijdens zo'n reis, maar zeker op die 10 dagen van Azoren naar Falmouth. Ik bedoel maar, wanneer zit je met z'n vieren het avondeten te nuttigen in de kuip terwijl er op 200 meter afstand op tegenkoers een walvis langs zwemt, op zijn of haar gemak. Zo maar, recht in het gezichtsveld van Jules en mij. Op een maandagavond, in het zonnetje. Dus "hé, ben je er weer?" krijgt van mij het antwoord "ja, maar ook nog niet". Natuurlijk gaat het in september hier allemaal door. Het blijft schitterend zomerweer. Ik zit nog in t -shirt naar Engeland tijdens m'n Masterclass Zij-len. Er lijkt geen einde te komen aan de zomer. De tv-ontvanger thuis weigert dienst, en we komen er niet toe om dat aan te pakken (of willen er niet aan toe komen). "Landen" kost dit jaar meer moeite. En tussendoor komen berichten binnen van mede-Azorengangers met eenzelfde gevoel. Dus in september dwalen er zo'n 30-40 zeilers rond met een uiterlijk van "niks aan de hand", maar "nog elders vertoevende" geest. En mogelijk net als bij ons thuis "een ontplofte situatie" als alle spullen van drie maanden van boord gehaald zijn. Dagelijks staat de waterfles Cabreiroá uit Galicië op tafel. De Portugese olijfolie uit Porto op het aanrecht. Jules en Sivy zijn al lang weer naar school, maar als we voorstellen morgen weer weg te gaan, komt er een instemmend "ja". Dromen moet je hebben, dromen moet je verwezenlijken, nieuwe dromen maken. En ondertussen dat "landingsproces" maar even ondergaan. Cliché nr 999: het is het allemaal waard. In 2021 zeilen we weer naar de Azoren: nog zo'n 1701 dagen tot vertrek vanuit Vlissingen.

#18

4 november 2016

THE EVEREST OF THE SEAS

“Nee, niet nu, nog 2 minuten voor de start.” De live broadcast van de start van de Vendée Globe loopt weer vast op de pc van Paul. “Snel, Jules, je chromebook.” Zo’n apparaat wat direct opstart, in secondes de live broadcast oppikt en zonder haperen functioneert, op iets kleiner scherm. We mopperen nu iets minder op de schoolleiding voor de “vrijwillige” aanschaf. We hadden het stoute plan dit weekend in Les Sables-d’Olonne op het strand of op de pieren te staan, maar de laatste weken leest Paul van de toenemende drukte daar. Toch maar thuis, met beelden uit helikopters en vele camera’s langs de havengeul. Meer dan driehonderdduizend mensen zijn er. Prachtig weer, wel koud. Op de NOS-app is niets terug te vinden onder de categorie Sport. 29 boten zijn de komende drie maanden dagelijks te volgen. Ze vertrekken met een hogedrukgebied in Biskaje, waar zij langs de randen zuidwaarts varen. Een tactiek die ook wij volgden op de oceaan van de Azoren naar Engeland. Ik hoor de Engelse commentatrice, Dee Caffari, zelf ook wedstrijdzeilster, zeggen dat het de mannen zo’n 7-10 dagen zal kosten om in het ritme aan boord te komen. Herkenbaar. “Eten, drinken, slapen, wachtlopen, zeiltrim, weerinfo analyse, strategiebepaling, onderhoud van de boot, communicatie, dagboek schrijven” is universeel onder oceaanzeilers. Dit is wat je doet. Dit is waar je druk mee bent. Alle handelingen kosten extra tijd op een immer bewegende boot. Pas geleden zaten Jules en ik in de tuin op de steigerhouten banken tegenover elkaar. Een typische kuipsituatie. Dus ik begon te bewegen alsof de ondergrond bewoog. “Jules, zullen we dit nu de komende 11 dagen doen, 24 uur/dag?” Hij lacht. Dat is vermoeiend! Hier saai, op de oceaan leuk. De Vendée Globe zeilers doen dit drie maanden lang, solo. Geen comfortabele 3 uur op, 3 uur af. Geen tussenstop na zo’n 11-14 dagen. Alleen maar noodles of nog erger als maaltijd. En dan ook altijd zo snel mogelijk varen, als je gaat voor een podiumplaats. Herrie, op zo’n carbon IMOCA 60, kans op schade, kans op aanvaring. Zenuwslopend. Solo, da’s wel een ding. Met z’n 2-en, ok. Dat is het eerste commentaar wat Sivy geeft. Ik stel voor dat zij en ik als team de duo-handed Round Britain varen “over een paar jaar”. Marketingtechnisch sterk, voor de sponsoren. Ons shore-team staat al klaar. Ik zie wat zeilers van mijn leeftijd en ouder in de lijst, dus het kan nog. De emotie van een aantal schippers loopt hoog op als ze bij het vertrek door het kanaal van Les Sables varen. Morgan Lagravière, 29, op de Safran, zit er helemaal doorheen. De emotie op zijn gezicht is immens. Je ziet hem huilen alsof hij terugkomt in plaats van gaat starten. De mediadruk op hem schijnt in Frankrijk groot te zijn. Het grijpt me. Afscheid nemen, gaan doen waar je zoveel voorbereiding in hebt zitten, waar je naar uitgekeken hebt, en dan toch… Doorzetten, stap na stap, mijl na mijl, overgaan in oceaan-mode. Hoe mooi is dat? Het besef dat je je moet overgeven aan de natuur, dat je ondergeschikt bent aan je omgeving, vind ik een machtige ervaring. Je bent te gast op de Oceaan. Fair winds voor de Vendée Globe zeilers!

#19

3 maart 2015

GROTE ZEILPROJECTEN....

“Yvonne, bedankt voor jullie inspirerende presentatie over de Azorenreis. We hebben besloten de boot níet te verkopen maar in plaats daarvan met jullie mee te varen.” Hoe mooi is dat! We kunnen weer een droom werkelijkheid laten worden. Dat voelt zó goed. Op Valentijnsdag hielden we een wervelend betoog voor een zaal vol belangstellenden over het grote zeilproject voor de zomer van 2016: drie maanden naar de Azoren. De entourage was formidabel in de grote zaal van het nieuwe Bezoekerscentrum van het Droogdok Jan Blanken in Hellevoetsluis. Het voorbereiden was een feest. De mooiste foto’s uit de 4 jaar “oude” doos doorkijken, van ons zeilavontuur naar de Azoren in 2011. Ik zit opgescheept met het probleem van “ik kan niet kiezen”. Nog leuker is het dat nu, anno 2015, bemanningen van 4 deelnemende schepen van toen, inclusief opstappers, in de zaal zitten. Niet alleen treden ze op als ambassadeur. Ze willen weer mee. En de eerste inschrijvingen zijn al direct gedaan. We praten dan wel makkelijk van een “once in a lifetime” of nog beter in het Nederlands met toevoeging “minimaal, éénmaal in je leven”, maar ik vind dat echt zo. Je bent niet alleen maar “op vakantie met je boot”. Je voegt wezenlijk iets toe aan je geest en hart door onderweg te zijn met je boot, een lange oversteek te maken, soms af te zien, dan weer intens te genieten. En dat met gelijkgestemden om je heen. Zeker in tijden van terreurdreiging ver weg en dichtbij, in tijden waarin je via media geconfronteerd wordt met dagelijkse wereldrampen en je je schuldig voelt als je je druk maakt om “kleine” dingen in een schoon westers land, is het hebben van dromen een groot goed. Alles uit je zelf halen (en vergeet ondertussen niet je naasten mee te sleuren), dat kan op zo vele manieren. Te veel keus bijna. Ik probeer dat te faciliteren op het watersport gerelateerde vlak. Of het nou boot, zeil en motor, of persoonlijk en gezinsvlak is, dat maakt niet uit. En weet ik het niet, dan schakel ik Paul in. Vandaar alvast mooie vaarprojecten in 2015 en het voorjaar van 2016, met als topper in de zomer naar de Azoren. En we dromen stiekem vooruit: “Yvonne, zullen we in 2018 een Adventure Cruise naar de Lofoten organiseren: ook 3 maanden?? Voor zeil- én motorboten samen?” Fjorden, Poolcirkel, Noorderlicht, Midzomernacht…. Ik kijk van m’n pc omhoog uit het raam, naar de glinsteringen over het water. Ja, gaan we doen. Maar dan ga ik nu als een speer weer aan de slag, want dromen realiseren is ook hard werken.